Chciałbyś może zapolować na zwierzę objęte ścisłą ochroną gatunkową? Wpisane do Czerwonej Księgi gatunków zagrożonych? Spróbować pieczeni z cietrzewia? Żaden problem! Wystarczy, że należysz do Polskiego Związku Łowieckiego i masz pieniądze. Korzystając z rodzimych Biur Polowań, możesz udać się do dowolnego kraju Europy i w ramach „Turystyki Łowieckiej” zapolować sobie na wilka, rysia, niedźwiedzia, głuszca, cietrzewia, kozicę, świstaka, żubra… A potem zapłacisz dodatkowo za trofeum, które legalnie przywieziesz do kraju i powiesisz sobie nad kominkiem jako dowód swego męstwa. A, że inne organizacje poświęcają pieniądze, wysiłki i starania, lata pracy dla ratowania tych gatunków? Ciebie to nie obchodzi. Jesteś myśliwym, byłeś w lesie i wiesz wszystko lepiej. Po co masz słuchać bredzenia jakichś nawiedzonych zielonych oszołomów z miasta. Wilk to szkodnik! Trzeba tępić!
Liczy się przecież przeżywanie „emocji łowieckich’’, czego bezrozumna pseudoekolgiczna zielona tłuszcza nigdy nie zrozumie, tak samo jak metod chronienia zagrożonych wyginięciem gatunków poprzez strzelanie do nich. Brak kompletnej świadomości ekologicznej przez podających się za „jedynych słusznych obrońców przyrody” w kapeluszach jest co najmniej żenujący.
Jest to można powiedzieć szyderczy policzek wymierzany bezustannie wszystkim organizacjom, których członkowie całe życie i pracę poświęcają dla ratowania jakiegoś gatunku, często finansując to z dobrowolnych darowizn, tymczasem są osoby które „ochronę przyrody” rozumieją zgoła inaczej. Te osoby płaca kilkadziesiąt tysięcy złotych za możliwość zabicia np rysia, po to tylko by spreparowaną skórę powiesić sobie na ścianie. To myśliwi.
Część z nich ochoczo korzysta więc z możliwości poszerzenia swojej gamy trofeów i przeżycia dodatkowej adrenaliny podczas polowania na drapieżnika. Inni, prowadzący biura polowań uczynili sobie z trzebienia zagrożonych gatunków intratny sposób na życie i dorobek.
Jakby nie patrzeć, takie praktyki stoją w sprzeczności z etyką myśliwską, której slogany tak oto głoszą: 4.Myśliwy nie szuka w uprawianiu łowiectwa korzyści materialnych, myślistwo bowiem nie może być środkiem do ich osiągania. Najcenniejszą korzyścią myśliwego jest obcowanie z przyroda oraz doznawanie przeżyć łowieckich i radości w gronie braci myśliwskiej.
Jak się domyślacie, dla swych pomylonych praktyk mają wytłumaczenie. A to w tym czy innym kraju głuszców jest jeszcze „za dużo” i muszą „gospodarować”. Albo, przecież cały rok tłuką lisy w miejscu występowania głuszca, więc co za różnica jak zabiją jednego, którego schwytałby drapieżnik. Ale z jednej strony bardzo dobrze, że to robią. Dzięki temu mamy dosadny obraz i pogląd, tego co w głowach tych ludzi siedzi. Bo jak można ufać i wierzyć osobie, która w Polsce zajmuje się ratowaniem głuszca pracując w fundacji powołanej dla jego rzekomej ochrony, a w wolnym czasie jedzie na Białoruś lub do Finlandii zabijać tamtejsze ptaki? Gdyby zależało im na ochronie, zamiast płacąc za zabicie, odkupywali, by tamtejsze ptaki, aby w drodze odłowu zasilić rodzime populacje. Inni bredzą coś o odstrzale tylko starych i chorych, jeszcze inni otwarcie o chęci przeżycia emocji łowieckich, zdobycia trofeum czy spróbowania mięsa z rzadkiego gatunku.
I nie, to nie są „kłusownicy” jak zawsze starają pokrzyczeć na naszej stronie myśliwi. To osoby należące do PZŁ lub innych łowieckich stowarzyszeń w swoich krajach, na co dzień cieszące się uznaniem, sympatią i nawet zazdrością innych kolegów, kiedy udowadniają chwaląc się zdjęciami na forach, że stać ich na zabicie niedźwiedzia czy cietrzewia.
A jak wygląda myśliwska „troska” o chronione gatunki? Tutaj sami nie kryją się z tym, że robią to tylko dlatego, aby w przyszłości, po odbudowie populacji znów zapolować. Dają temu często wyraz w komentarzach w sieci i na forach. Przykłady poniżej:
Taki komentarz pojawił się pod postem na osi czasu Polskiego Związku Łowieckiego.
A tu już szczere wyznanie myśliwego na forum łowieckim.
Nie ma tego jednak złego… dzięki takim materiałom i zdjęciom, wiemy, że trzeba walczyć o przyrodę ze środowiskiem łowieckim z całych sił, zanim zostanie ona doszczętnie zrujnowana przez myśliwskich pseudoekologów. I nie wierzyć w ani jedno ich słowo.
W połowie XIX w., w efekcie kłusowniczego procederu kozica tatrzańska należała już do zwierząt ginących.Obecnie w całych Tatrach żyje około 500 kozic, w tym po stronie polskiej ponad sto. Pewnie robią duże szkody…
Myśliwi z pokotem wilków, na Słowacji.
Do sprzedania odstrzał krowy Żubra. Ocaleni przedstawiciele współczesnej megafauny do ostrzału za 20 tys zł.
W starciu z współczesnym człowiekiem przegrywa prawie każda żywa istota. Jedyny gatunek, który nie podlega żadnym regulacjom i ograniczeniom, zasiedla ciągle nowe tereny, zabiera innym miejsce do życia… i nieustannie zabija, zabija, zabija, choć nie musi ani nie potrzebuje. Ale to wilk jest zawsze tym krwiożerczym i złym.
Więcej o bezmyślnym trzebieniu głuszców i cietrzewi, oraz jak myśliwi przyczynili się do spadku liczebności tych gatunków przeczytasz tutaj:
Myśliwi jak wiadomo, będąc zupełnymi nieudacznikami podczas wykonywania swoich polowań, na bardzo rozmaite sposoby ułatwiają sobie mordowanie zwierząt w lasach. Począwszy od coraz lepszej i zaawansowanej technicznie precyzyjnej broni, przez stosowanie nęcisk pokarmowych, czy nawet tak podłe i oszukańcze praktyki jak wabienie zwierząt głosem podczas okresów godowych. Choćby jelenie na rykowisku czy lisy w trakcie cieczki. Trzeba też pamiętać, że takie postępowanie uchodzi wśród nich za „wspaniałą sztukę”, którą to praktykują i udoskonalają podczas różnych konkursów i zlotów.
To zdjęcie jest bulwersujące z dwóch powodów. Mało tego, że przedstawia standardowe już nęcisko, na którym nie odróżniająca paśnika od nęciska dzika zwierzyna podchodzi zwabiona pokarmem i dostaje za swą ufność deser w postaci pocisku półpłaszczowego, wystrzelonego z bezpiecznego ukrycia… (etyka myśliwska i „zwierzę zawsze ma szansę”). Temu myśliwemu nie wystarcza jednak oszukanie zwierzęcia i zadanie mu śmierci w sposób podły i skrytobójczy. Cierpi on pewnie jeszcze na jakieś problemy ze wzrokiem, skoro dla ułatwienia rozstawił sobie parawan na palikach, aby dobrze widzieć grzbiety żerujących zwierząt i tym skuteczniej je trafić.
Jak widzicie w komentarzach, zdania myśliwych co do takich praktyk są podzielone. Musicie też wiedzieć, że w swym wypaczonym postrzeganiu rzeczywistości, wszelkie praktyki ułatwiające im mordowanie zwierząt uważają oni za „etyczne”. Po pierwsze dlatego, że „świnka w ubojni cierpi”, po drugie, „bo mogę tym skuteczniej i celniej trafić, co minimalizuje ryzyko postrzału i cierpienia zwierzęcia”. Natomiast danie zwierzęciu szansy jakakolwiek przyzwoitość i zrozumienie wobec sytuacji zwierzęcia pozostają… daleko w lesie. Porównajmy jak to wypada, myśliwy vs. zwierzę.
– Ambona – Zmniejsza się ryzyko zwietrzenia i wypatrzenia myśliwego przez zwierzę. Zwiększone bezpieczeństwo własne.
– Broń – Z daleka czy z bliska, celnie i skutecznie ładujemy kulę w delikatne, pozbawione wszelkiej ochrony ciało.
– Nęcisko – Zwierzę przekonane, że: fajnie, jakiś paśnik, podjem sobie jak to zawsze.
– Parawan – I ten ostatni cień szansy, kiedy zwierzę mogło w ostatniej chwili przesunąć się w cień i uchronić przed strzałem, zostaje odebrany.
Zwierzę ma do dyspozycji jedynie czujnie zmysły, plus ślepy przypadek, które i tak w toku tych udogodnień z jakich korzysta polujący myśliwy, znaczą niewiele.
Ale powiedzą, że zwierzyna i tak ma szansę, bo mogła sobie do nęciska nie przyjść…Serio, tak piszą i pewnie uważają.
Co z tym zrobić?
Urządzeń łowieckich niszczyć ani robić z nimi czegokolwiek nie wolno. Na szczęście taki twór żadnym urządzeniem łowieckim nie jest, a jedynie wytworem poronionej fantazji jego użytkownika. Prawo mówi o nęciskach, natomiast o parawanach już nie. Takowy możemy więc z czystym sumieniem potraktować jako zwykłe zaśmiecanie lasu i w dowolny sposób zdemontować. W końcu zależy nam, aby myśliwi wykonywali swoje zajęcie w zgodzie z własną etyką, a zwierzęta miały szansę. Jeśli gdzieś ją po drodze zatracili, będziemy im ją przywracać. A co z pokarmem na nęcisku? Hm, zawsze można przypadkiem zrobić siusiu w takim miejscu, lub rozlać buteleczkę perfum, które przypadkiem wylecą nam z rąk. Zwierzyna ma czuły węch. I
jak widać łowieckie bandy robią w lasach co chcą, nie dbając nawet o to jak będą postrzegani.
Zakończmy może komentarzem jednego z myśliwych, który podsumowuje chyba najlepiej: Ja tego komentował nie będę, bo nie chcę rozpętywać gównoburzy. Każdy ma swoje podejście do etyki łowieckiej
PS. Zawsze zamieszczamy materiały pochodzące tylko i wyłącznie z grup myśliwskich, ich własnych forów, stron, blogów etc. Mimo to, i tak zawsze twierdzą, że wszystko to kłamstwa oraz wymysły nawiedzonych zielonych i „szkalowanie dobrego imienia etycznych myśliwych” ;).
W wykonywaniu polowania i łowieckim hobby, wszystko jednak sprowadza się do takich momentów szczęścia, radości, i „harmonijnego obcowania z naturą”. Potem trofeum i kiełbasa z dzika. Można oczywiście wierzyć w ratowanie pól rolników i nas wszystkich przed dziczą apokalipsą. Najlepiej chyba potwierdza fakt, kiedy w związku z ASF myśliwi burzyli się przeciw nadmiernemu ich zdaniem odstrzałowi, a wszystko w obawie przed tym, że w kolejnych latach nie będzie na co polować, tym samym przeżyją mniej swych radości, jak na tych zdjęciach.
W czerwcu 2016 roku, Dziennik Wschodni opisał szczegółowo sprawę pijanego myśliwego, który z dubeltówką rzucił się na przeprowadzającego kontrolę strażnika łowieckiego. Przypadek ten umknął nam w natłoku innych bulwersujących wydarzeń z codziennego żywota myśliwskiego, które przedstawialiśmy. Publikujemy go więc teraz.
Wstrząśnięci byli nawet sami myśliwi, bo jak się okazało, napastnik od ponad 2 lat polował razem z nimi w kole łowieckim, i rzecz jasna uchodził za pewne w oczach innych z nim polujących za ”dobrego kolegę i etycznego myśliwego”. Cóż, standardowo. Przejdźmy teraz do opisu wydarzeń, według reportażu Dziennika Wschodniego.
”Pijany i uzbrojony w sztucer oraz dubeltówkę mężczyzna zaatakował strażnika łowieckiego.Myśliwi są wstrząśnięci, bo agresor jest jednym z nich – Niewiele brakowało, by doszło do tragedii. To nieprawdopodobne szczęście, że nikt nie zginął – przyznaje Andrzej Sieńko, komendant Straży Łowieckiej w Lublinie, który brał udział w zatrzymaniu kłusownika.
Pijany 48-latek miał ze sobą naładowaną broń. Do groźnego incydentu doszło w minioną środę na terenie biłgorajskiego koła »Głuszec«. Szef Straży Łowieckiej i jego podwładny wracali trasą Frampol-Lublin z kontroli punktu skupu dziczyzny. Na wysokości miejscowości Gródki zauważyli zaparkowany pod lasem samochód, obok którego stało trzech mężczyzn. – Zainteresowaliśmy się nimi, bo jeden miał na sobie strój myśliwski. W pobliżu biegał też pies. Chcieliśmy sprawdzić, czy to na pewno legalne polowanie. Na nasz widok mężczyźni wskoczyli do samochodu i zaczęli uciekać. Dogoniliśmy ich dopiero w lesie, gdy skończyła im się droga – relacjonuje Sieńko. – Kolega zauważył tam też drugi samochód stojący w krzakach. Kiedy podchodził do niego, ze środka wyskoczył człowiek z dubeltówką i sztucerem. Strażnik zaczął krzyczeć, żeby rzucił broń i że jest ze straży. Ja w tym czasie krzyczałem to samo, bo szło na mnie trzech innych mężczyzn. Kazałem położyć im się na ziemi. Posłuchali. W tym czasie strażnik zaczął wzywać pomocy. Sieńko ruszył w jego kierunku, a zatrzymani mężczyźni uciekli.Zobaczyłem, że kolega szarpie się z kłusownikiem. Napastnik był bardzo agresywny. Bił go, popychał, rozdarł koszulę. Kolega cały czas trzymał kurczowo lufę, żeby tamten nie celował w jego kierunku. Dobrze, że to robił, bo potem okazało się, że broń była naładowana. Tylko krok dzielił nas od tragedii– przyznaje Sieńko.
– To nieprawdopodobne szczęście, że nikt nie zginął. Poszkodowany strażnik przebywa na zwolnieniu lekarskim. Ma skręconą rękę i wiele siniaków od ciosów zadanych kolbą. Sam Sieńko oraz jeden z wezwanych na miejsce policjantów też odnieśli rany – zostali pogryzieni przez psa, który miał być wykorzystany w nielegalnym polowaniu.
– Zatrzymany to 48-latek z Turobina. Podczas zdarzenia był pijany. Miał 1,64 promila alkoholu – wyjaśnia st. szer. Monika Sałaban z Komendy Powiatowej Policji w Biłgoraju. – Zabezpieczyliśmy posiadaną przez niego broń i prowadzimy czynności w tej sprawie. Na razie mogę potwierdzić jedynie, że był to myśliwy, który kłusował na terenie innego okręgu myśliwskiego. Potwierdzają to myśliwi.
– To członek naszego koła z dwuletnim stażem – przyznaje Stanisław Dybza, łowczy koła »Bażant« w Turobinie. – Rozmawiałem z nim o środowych wydarzeniach. Tłumaczył, że w miejscu, w którym został zatrzymany ma pole, a dziki niszczą mu pszenicę. Podobno chciał je odstraszyć i dlatego pojechał tam z bronią. Nie wierzę w to tłumaczenie, bo gdyby chciał działać legalnie, mógł odstraszyć zwierzęta petardami lub wystąpić do koła w Biłgoraju o odstrzał. Nie zrobił tego. Wszystko wskazuje na to, że brał udział w nielegalnym, zbiorowym polowaniu z psami. Potem napadł na funkcjonariusza. Dla tego pana kariera myśliwego skończyła się. Czekamy tylko na oficjalne powiadomienie o sprawie. Czeka go też sprawa karna. Skontaktowaliśmy się z myśliwym podejrzewanym o kłusownictwo i atak na strażnika. Nie chciał rozmawiać o wydarzeniach ze środy.
– To nie było pierwsze nielegalne polowanie na naszym terenie – mówi nam anonimowo myśliwy z koła »Głuszec«. – Od dłuższego czasu mieszkańcy zgłaszali nam, że z tamtego rejonu słychać strzały. Sprawdzaliśmy to, ale żaden myśliwy nie wpisywał tego do dokumentacji. Najwyraźniej było to tzw. ciche pędzenie przez las z nagonką – podejrzewa.”
Czyli tak, w okolicy regularnie odbywały się nielegalne polowania zbiorowe z psami. Wykonywał je członek koła łowieckiego, należący do PZŁ, będący pod wpływem alkoholu, wespół z innymi pomocnikami – kłusownikami / myśliwymi.
Ten przypadek pokazuje dobitnie, jak może wyglądać rzeczywistość w świecie myśliwskim. Pomniejsze koła łowieckie, funkcjonują sobie jak osobne zagrody, gdzie życie ich członków poza sprawami rodzinnymi i zawodowymi, toczy się głównie wokół polowania, pozyskania, „wykonywania racjonalnej gospodarki łowieckiej”. Każdy kłusuje jak chce, bez wiedzy innych, a dopóki jakaś sprawa nie rozbłyśnie głośno, dopóty jest się „dobrym kolegą i etycznym myśliwym” w ocenie innych. Gdy następuje burza medialna, jakby automatycznie ten były kolega nazywany zostaje kłusownikiem. Przez 2 lata nikt nie zorientował się co robił? Myśliwi albo są ślepi, albo celowo ukrywają wśród siebie takich osobników. Nikt im nie przeszkadza. „Gospodarują” sobie zwierzyną, łowiskiem, wszystko „wiedzo najlepiej”, zatracają się w stworzonym przez siebie światku. Czasem jednak, ktoś wchodzi w paradę. A to spacerowicz, fotograf, miłośnik natury, który śmie akurat pałętać się po lesie, kiedy pan myśliwy etycznie dba o to, byśmy nie wyginęli z głodu od plądrujących zwierząt. W tym przypadku sielską idyllę przeżywania emocji łowieckich przerwali strażnicy. Jak wytłumaczyć zachowanie tego myśliwego? Działał pod wpływem wściekłości, czy też strachu z powodu przyłapania podczas przestępstwa?
Co „najlepsze” mężczyzna ten polując przeszedł przecież wszystkie „rygorystyczne testy”, jak twierdzą myśliwi, które wykluczać mają ewentualną niepoczytalność, problemy psychiczne i wszelkie przeciwwskazania dla posługiwania się bronią. Nikt jednak na żadnym etapie niczego nie zauważył… Ekologiczne organizacje pozarządowe od lat postulują o dodatkowe okresowo powtarzalne badania psychiatryczne i testy sprawnościowe dla osób polujących. Bezskutecznie, a kolejne odkrywane przypadki przestępstw, często świadczące o nadmiernej agresji lub niepoczytalności zatrważają. Sporo z nich można przejrzeć u nas w zakładce Wypadki / Przestępstwa. Przerażające, że przez ponad 2 lata ten myśliwy korzystał z broni, stwarzając zagrożenie nie tylko dla kolegów podczas polowania, ale przede wszystkim dla postronnych osób korzystających z lasu.
Przypomina mi się film zamieszczony przez grupę Warszawiacy Przeciw Myśliwym, na którym polujący myśliwi poturbowali spacerowiczów, obrażając i przeklinając, a na końcu jeden z nich zaatakował aktywistów kijem. Film można zobaczyć pod tym linkiem:
I jeszcze pies, który pogryzł jednego ze strażników. Jak utrzymują myśliwi: Psy używane do polowań, to najbardziej posłuszne, spokojne i karne zwierzęta!
Tak… widać do czego prowadzi celowe rozwijanie najkrwawszych instynktów u psów, które podczas rozmaitych szkoleń z żywymi zwierzętami są przyuczane do polowań. Myśliwi nazywają to rozwijaniem pasji u psa… Oczywiście, jak wynika z opisu, biegał sobie luzem.
Z pewnością, to był dobry kolega, etyczny kłusownik, wspaniały myśliwy i kto tam jeszcze.
Jednym z bardzo często poruszanych sloganów przez komentujących na naszej stronie myśliwych, jest właśnie etyka myśliwska. Specjalnie dla Państwa postanowiliśmy owo więc tajemnicze zagadnienie naświetlić, jako, że jak żadne z innych daje ono szeroką możliwość wykazania opatrznego rozumienia moralności i etyki przez środowisko łowieckie, a także zarysowania wielu absurdów, jakie pod tym pojęciem się kryją. W tekście zawarto odnośniki do szczegółowo omówionych tematów poruszanych w niniejszym opracowaniu, wystarczy kliknąć w niebieski link, by przeczytać więcej. Zazwyczaj okrzyk brzmi tak:
Dowiedzcie się czegoś o etyce myśliwskiej! Myśliwy pozyskuje zwierzynę w zgodzie z etyką i zasadami!
Pięknie, urzekająco. Wzniośle i patetycznie wręcz. Dla osoby niezorientowanej w tematyce łowiectwa i nie uczestniczącej nigdy w polowaniach, takie stwierdzenie w zupełności wystarczy dla ugaszenia wątpliwości. Jednak nie dla nas. Czym więc jest owa owiana aurą eposu etyka myśliwska? Niczym… No dobrze, według definicji, jest to całokształt nie objętych prawem norm postępowania wobec zwierząt, odniesienia do środowiska przyrodniczego, oraz postępowania między samymi myśliwymi, tj relacjach koleżeńsko – towarzyskich. Oraz zachowanie podczas polowań, i wiele innych.Tymi ostatnimi zajmować się nie będziemy, spojrzymy natomiast na wymiar łowiecko pojmowanej etyki, w odniesieniu dla dobrostanu zwierząt i przyrody.
Na str. 320 książki pod tytułem „Łowiectwo dla leśników i myśliwych” o etyce przeczytać możemy tak: Etyka w stosunku do otaczającej nas przyrody – to przede wszystkim stałe stosowanie zasady, że nie wolno czynić żadnych zmian w przyrodzie bez koniecznej potrzeby i wyraźnego celu. Doskonały chyba zapis. Oznacza on, że w praktyce można robić wszystko co środowisku przyrodniczemu może zaszkodzić, jeśli człowiekowi przynosi to doraźne lub długofalowe korzyści. Tj. dokarmianie, nęcenie choćby. Nieetyczne jest więc zabicie jakiegokolwiek stworzenia, jeśli nie daje to nikomu żadnej korzyści – Nic dodać… W tym momencie mam nieco rozdźwięk w głowie, ponieważ zawsze słyszę od myśliwych, że oni dla korzyści żadnych nie polują, a dla ratowania środowiska przyrodniczego i nas wszystkich przed zwierzęcą apokalipsą. Dalej: Niewątpliwym brakiem etyki jest ograniczenie swego udziału w gospodarce łowieckiej tylko do polowania (jakże częsta przypadłość – weekendowi myśliwi od zbiorówek, to już chyba osobna populacja w PZŁ). Myśliwy, który nie interesuje się bezpieczeństwem łowiska i zwierzyny, jej hodowlą i ochroną, sprawami organizacyjnymi koła, ani życiem swojego zrzeszenia motywując to brakiem czasu nie zasługuje w pełni na miano myśliwego.
Słuszna jest zasada: „poluje tylko ten kto hoduje.” Wytłuszczone i wbijamy do głowy – myśliwi hodują dziką zwierzynę tj. „gospodarują” jej populacją w celu uciechy własnej z polowań i oto wielka tajemnica wiary racjonalnej gospodarki łowieckiej. W wyniku czego szkody ponosi rolnictwo, i środowisko przyrodnicze, temat wielokrotnie wałkowany i opracowany choćby tutaj w tekście Jak łowiectwo niszczy rolnictwo .
W innej książce, pt. „Gospodarstwo łowieckie” na str. 355 natrafiam na inny ciekawy fragment: Strzał oddany do zwierzyny musi zapewniać możliwość dokładnego trafienia jej, zabicia i podniesienia (odszukania). A przecież takiemu stwierdzeniu przeczą jatki jakie odbywają się podczas polowań zbiorowych, kiedy przerażona, pędzona zwierzyna przeskakuje na leśnym dukcie często przez ułamki sekund, i nie możliwości dokładnego wycelowania, ani rozpoznania kondycji takiego zwierzęcia. W dodatku celować trzeba nieco przed zwierzę będące w pędzie, co daje ogromny margines błędu i postrzałów. Ale nie martwcie się – etyka myśliwska nakazuje przecież etyczne dochodzenie postrzałka w pakiecie. Zwierzę na pewno jest tego powodu przeszczęśliwe i wdzięczne.
Teraz przyjrzymy się kilku wybranym zasadom ujętym w zbiorze omawianej etyki, jako punktom martwym, które poza figurowaniem na liście nie mają żadnego umocowania w rzeczywistości. A więc po kolei:
3. Myśliwy nie ogranicza swego udziału w łowiectwie wyłącznie do wykonywania polowania. Troski o hodowle i ochronę zwierzyny nie pozostawia kolegom. Wykonując polowanie i inne czynności związane z gospodarką łowiecka ma na względzie dobro przyrody ojczystej, jej zachowanie dla przyszłych pokoleń, wykazuje dbałość o środowisko przyrodnicze człowieka i równowagę ekologiczną.
Powinno brzmieć – ma na względzie dobrostan własny i osobiste korzyści, wykazuje niedbałość o środowisko przyrodnicze, i dokonuje deregulacji równowagi ekologicznej.
4. Myśliwy nie szuka w uprawianiu łowiectwa korzyści materialnych, myślistwo bowiem nie może być środkiem do ich osiągania. Najcenniejszą korzyścią myśliwego jest obcowanie z przyroda oraz doznawanie przeżyć łowieckich i radości w gronie braci myśliwskiej.
Hm… Ciężko się wypowiedzieć, jako że myśliwi zarabiają na sprzedaży pozyskanych przez siebie trofeów, często na skłusowanej dziczyźnie, a rzecznik PZŁ twierdzi, że poluje, bo pragnie karmić swoje dzieci „zdrowym” mięsem. Czy to nie czerpanie korzyści. Zarabiają też na hodowli zwierzyny i „sprzedaży odstrzałów”, a takie biura polowań umożliwiające polowania za granicą, na gatunki w Polsce ściśle chronione lub zagrożone wyginięciem, to żyła złota dla twórców takiego „biznesu”, o przepraszam turystyki łowieckiej, chyba tak to nazywają.
9. Przebywając w łowisku myśliwy okazuje szacunek dla pracy rolnika i leśnika. Swoim zachowaniem stwarza atmosferę wzajemnej życzliwości
Zwłaszcza wtedy, kiedy zostajesz wygoniony z lasu, bo jaśnie pan odbywa polowanie. Albo musisz wysłuchiwać pretensji, że w ogóle śmiałeś skorzystać z walorów i zasobów przyrodniczych lasu. Szacunek do pracy rolnika i leśnika? Boże… Interesy gospodarki łowieckiej stoją w sprzeczności z interesami rolników, a i często celami leśnictwa, tak więc o żadnym poszanowaniu mowy być nie może. Zwłaszcza rozjeżdżanie zasiewów samochodem terenowym to też pewnie taki wyraz szacunku.
16. Myśliwy nie powoduje w łowisku nadmiernego niepokoju.
Nie wiem, czy ten punkt nie jest najbardziej tragicznie śmieszny ze wszystkich. Przecież myśliwy każdym działaniem związanym z polowaniem, wywołuje w „łowisku” niepokój, obojętnie czy oddał strzał czy dochodzi postrzałka z psem, czy tropi zwierzę przemieszczając się przez niedostępne gąszcze leśne. Czy uczestniczy w polowaniu zbiorowym z hałasującą naganką. Skala wywoływanego niepokoju i płoszenia, przekracza dosadnie to, co wywołać mógłby tabun nieobeznanych z zachowaniem w lesie „mieszczuchów”. Przykład martwego zapisu.
22.Poszanowanie i godne obchodzenie się z odstrzeloną zwierzyna świadczy nie tylko o kulturze myśliwego, ale także wyraża jego szacunek do przyrody.
Czyli tak… nie istotne ile cierpienia zwierzętom, oraz ile chaosu wprowadziliśmy do „łowiska”, bo rozgrzesza nas zapis o godnym obchodzeniu się z odstrzeloną zwierzyną i dopełnienie łowieckich ceremoniałów typu pokot, złom, ostatni kęs. Szacunek do przyrody? Jeśli samo polowanie jest aktem przemocy wobec zwierząt i gwałtu wobec natury, o żadnym szacunku nie może być mowy. Kolejny martwy zapis, którego celem jest łagodzenie sumienia.
23. W czasie polowania myśliwy zachowuje umiar i opanowanie by nie dopuścić , żeby pasja myśliwska nie przerodziła się w zachłanność. Dobry myśliwy – to niekoniecznie ten, który zostaje królem polowania.
Absurd goni szaleństwo, jeśli wezmiemy pod uwagę, że w środowisku łowieckim powodem do dumy i pochwały jest liczny pokot. Dziesiątki strzelonych zajęcy, lisów i bażantów, dzików czy jeleni – to nie jest zachłanność? Zwłaszcza w odniesieniu do zwierzyny drobnej, na którą nie ma żadnej potrzeby ani uzasadnienia, by polować.
24. Myśliwy umie wstrzymać się od strzału, jeżeli okoliczności wskazują na brak szansy ucieczki zwierza lub podniesienia strzelonej sztuki. Powstrzymuje się również od dania strzału do zwierzyny w przypadku wątpliwego własnego pierwszeństwa.
Patrz polowania zbiorowe i ponad 30 % postrzałków. Patrz polowania lisie na stogach, gdzie otoczony przez kordon 10 czy 20 uzbrojonych mężczyzn z pracującymi psami, lis w stogu na pewno ma szansę ucieczki… Nawet jeśli uda mu się wyskoczyć i gnać przez otwartą przestrzeń pola, i tak natychmiast kilka strzałów osadza go w miejscu.
27. Myśliwy dba o bezpieczeństwo na polowaniu. Poluje zawsze ze sprawdzoną bronią, zna jej cechy techniczne. Jest świadom swych umiejętności strzeleckich, które stale doskonali.
Patrz zakładka Wypadki / przestępstwa. Ostatnio zdarzył się wypadek, kiedy za dnia na polowaniu zbiorowym, myśliwy jak twierdzi pomylił kolegę z dzikiem trafiając go w brzuch. Wypadków takich, ze skutkiem śmiertelnym lub okaleczeń notujemy średnio kilkanaście każdego roku. Często też podczas polowań strzelcy zajmują niewłaściwe stanowiska, tj. na wzniesieniach lub w zagłębieniach terenu, na co nie zezwala regulamin polowań.
32. Ograniczając liczebność szkodników w łowisku myśliwy wykazuje szczególna rozwagę oraz unika zatargów z miejscową ludnością.
„Piękny” ten zapis ukazuje relikt starego podejścia skrajnie antropocentrycznego, gdzie nadrzędnym elementem „dbania” o środowisko przyrodnicze jest interes człowieka. Jak wszystkim przyrodnikom i ekologom wiadomo, przyroda nie zna pojęcia „szkodnika”. Wszystko istnieje po coś i służy zachowaniu pewnych cyklów, które my z perspektywy krótkiego ziemskiego życia, niekoniecznie pojmować musimy. A zatem według powyższej zasady, myśliwy może do woli tłuc lisy, kuny, tchórze, jako „szkodniki łowieckie” ograniczające mu liczebność łownej drobnicy, przez co sam ma mniej do upolowania. Oczywiście w zgodzie z kalendarzem polowań… Zapis pochodzi jeszcze chyba z czasów, kiedy jako szkodniki traktowano ptaki krukowate i drapieżne, również niemiłosiernie strzelane, „zgodnie z etyką”, dla hołubienia interesu człowieka, ze skrajnym brakiem znajomości zależności w środowisku przyrodniczym. Zresztą nawet teraz, na forum Dziennika łowieckiego większość myśliwych wyraża ubolewanie, że nie można do jastrzębi czy kruków strzelać ani ich tępić. Poniżej kilka przykładów:
33. Wątpliwości związane z zachowaniem etyki myśliwy rozstrzyga we własnym sumieniu zgodnie z prawem i zwyczajami łowieckimi.
Czyli hulaj dusza, „wolnoć tomku”, wszystko zależne od interpretacji i stopnia moralności popełniającego ewentualne wykroczenie wobec zasad etyki. Genialne, prawda? Ostatni ten zapis uzasadniał by ogrom patologii przejawiający się w nie etycznych zachowaniach wobec zwierząt.
Pominięte punkty zawierają wskazówki odnośnie postępowania co do pracy na rzecz PZŁ, koleżeństwa i wzajemnego traktowania, czy sporów podczas polowań. Pominiemy je tutaj, choć z tymi rzeczami także bywa różnie. Przykładem niech będzie samobójcza śmierć Diany, kiedy to myśliwi szykanami w kole łowieckim, doprowadzili własną koleżankę do popełnienia samobójstwa. Więcej przykładów łamania koleżeńskiej etyki można znaleźć w opracowaniu Przestępstwa, nadużycia i patologia w PZŁ , lub na kanale Stanisława Pawluka, myśliwego i dziennikarza śledczego zajmującego się tropieniem patologii w Polskim Związku Łowieckim. Albo sytuacja z przed dwóch miesięcy, kiedy podczas drobnego podziału, oskarżali własnego przewodniczącego zarządu głównego, o bycie agentem SB i donoszenie na kolegów. Takie tam koleżeńskie potyczki w zgodzie etyką :). Więcej, w tym linku. W obronie łowiectwa – myśliwi oskarżają władze PZŁ , o przynależność do komunistycznej służby bezpieczeństwa.
Etyka a praktyka.
Etyka myśliwska, jest tego pojęcia totalnym zaprzeczeniem pierwszego słowa, jeśli wziąć pod uwagę definicję, oraz to, czego w praktyce dopuszczają się myśliwi wobec zwierząt. Jak można szybko się zorientować, „Zbiór zasad etyki myśliwskiej” traktuje zagadnienia dobrostanu zwierząt bardzo ogólnikowo, i ani słowa nie ma o takich praktykach, jak polowania zwane norowaniami, gdzie przychodzimy do lisiego domu – nory, zatykamy część wylotów nor kamieniami, a do pozostałych wpuszczamy przeszkolone psy, by walcząc pod ziemią z lisem, rozszarpały gospodarza bezpiecznej dotychczas norki. Ma to dostarczyć myśliwemu emocji łowieckich i jest tak w istocie. Wpuszczony pies, dociera do lisa. Następuje zwarcie, jazgot, walka, szczekanie – słyszane głucho z pod ziemi, można domyślać się tylko co tam się dzieje. Nie wiemy, czy wyjdzie zakrwawiony pies, czy wyskoczy na nas przerażony lis, a może pies przywlecze zabitego lisa, lub polegnie… Wszystko to bardzo podnieca myśliwego. Może myśliwi rzeczywiście uważają , że zwierzę ma wtedy szansę? Ale jaką szansę może mieć nie walczący regularnie lis, wobec specjalnie przeszkolonych do tego celu dwóch czy trzech psów? Co na to etyka myśliwska? Głucho milczy, a norowania cieszą się sympatią wielu zwolenników. Oprócz polowań przeprowadza się też konkursy dla pracujących psów, podczas których żywe lisy są trzymane w sztucznych norach, gdzie przerażone są oszczekiwane i podgryzane przez psy. Często ostatecznie przez nie zabijane. I cały proceder ma się dobrze w „etycznym” PZŁ. Więcej o norowaniach przeczytasz pod tym linkiem: Dramat zwierząt podczas konkursów norowań.
Polowania na stogach.
Kolejna odsłona pozbawionych etyki i moralności i choć szczątkowej empatii działań sadystów. Wyobraź sobie, że bezpieczny dom, który zamieszkujesz otacza kordon uzbrojonych mężczyzn. Wpuszczane są przeszkolone do zabijania psy. Jeszcze o tym nie wiesz, choć zmysły informują lisa, że ludzi jest dużo, a bezpieczny dotychczas stóg, obrany za ciepłą ostoję, mieszkanie myszy, lokum idealne, penetrują już psy. Możesz dać się zagryzc wewnątrz, a możesz „wyskoczyć przez okno” prosto pod lufy czekających kilkunastu „bohaterów” czekających z naładowaną bronią. Szans ucieczki nie ma, gnając przez otwartą przestrzeń na 90% dosięgną cię kule.
Co na to „Zbiór zasad etyki myśliwskiej”? Głucho milczy. Ale… Dowiedzcie się czegoś o etyce! Myśliwy pozyskuje w zgodzie z nią i zasadami!Ehh… Więcej o tego typu ”polowaniach” w linku poniżej: Polowania na stogach – wyrafinowana forma chorej rozrywki.
Szkolenie dzikarzy.
Skrótowy zarys praktyki, która polega na szczuciu zamkniętego w zagrodzie dzika przez jednego lub kilka psów, gdzie zwierzę jest przez psy oszczekiwane, ranione i podgryzane. Często na takie zabawy poświęcane są młode dziki, które myśliwi odchowali, kiedy zastrzelili im matkę. I tak całe życie… co ‘’najśmieszniejsze’’ tego rodzaju praktyki są zupełnie legalne, wspierane przez PZŁ, a za skorzystanie z takiej zagrody trzeba płacić, jeśli nie jest to zagroda stworzona ‘’na dziko’’. Więcej o tych praktykach przeczytasz tutaj. Nie tylko norowanie – szkolenie dzikarzy.
Postrzałki.
Tutaj etyka myśliwska daje wskazówkę, mianowicie nakazuje ona „możliwie jak najszybsze dochodzenie i dostrzelenie” ranionego zwierzęcia. Etyka nakazuje gonitwę i dostrzelenie… Owo wypaczenie pojęć. Wskazówki milczą natomiast, co do tego co ranne zwierzę czuje, przeżywa i przechodzi, no bo i kto by się tym przejmował? Ważne, że w zgodzie z etyką dajemy wyraz tradycji. A że uszkodzone zwierzę ciągnie po krzakach własne „bebechy”, krwawi, ledwo dyszy, uchodzi przed psami, zalega, znowu zrywa się po zbliżeniu pogoni – dajcie spokój ekooszołomy, przecież to etyczne! Więcej na temat postrzałków przeczytasz w tekście: Postrzałki na polowaniachZresztą myśliwi z takich sytuacji zdają się czerpać jakąś sadystyczną radość i podniecenie, czy też jak to mówią ”emocje łowieckie”, co udokumentowaliśmy w powyższym artykule.
Okresy polowań – etycznie mordujemy zwierzęta podczas sezonów rozrodczych.
Dla większości może będą szokiem poniższe informacje, a myśliwi aspekt ten wypierają w ogóle ze świadomości. Jako przyrodnikowi, miłośnikowi natury i niedoszłemu myśliwemu nie mieści mi się w głowie taki wymiar postępowania. Ale tak jest skonstruowany kalendarz myśliwski , pozwala na to, a sami myśliwi, którzy ów stan wypracowali, nie widzą w tym nic zdrożnego, bo liczy się to, by każdego miesiąca w roku, było na co zapolować. Jak to, ten „dbający o zwierzynę”, jedyny słuszny miłośnik natury zabija zwierzęta w okresie rozrodczym? Tak, i nawet przy tym nie mrugnie… Ba, nawet jest to szczególna okazja do zabijania zwierząt, jako że w tym czasie są mniej ostrożne, to i łatwiej je upolować. Można też o wiele łatwiej je oszukać, np. wabiąc jelenia naśladując jego godowy ryk – zwierz sam przyjdzie pod lufę. Albo lisa, naśladując jego skolenie podczas cieczki, można też bardziej etycznie „na głód”, czyli wabić piskiem myszy. Podobnie wabi się kozły saren w rui, na pisk sarniej kozy. Myślicie może, że takie praktyki są powielane może przez nielicznych myśliwych, pogardzanych przez resztę kolegów? Absolutnie nie. W tym środowisku, takie podstępne oszukiwanie zmysłów zwierzęcia nazywane jest wspaniałą sztuką, tradycją i organizowane są nawet konkursy mające tą „sztukę” udoskonalać i pielęgnować.
Jeśli chodzi zabijanie podczas okresów rozrodczych lista jest długa, aż zdumiewająca. Głównymi ofiarami są jelenie podczas rykowiska, gdzie odstrzeliwane są często tylko dla trofeum, rykowisko jest rozganiane i przeszkadza się jeleniom w każdy możliwy sposób. Czy takie zachowania wobec zwierząt nazwiemy etycznymi? Myśliwi pewnie tak i jeszcze dodadzą „dowiedzcie się czegoś o etyce łowieckiej” :(.
Lisy podczas cieczki – tutaj z premedytacją wykorzystuje się godowy szał zwierząt, łącznie z wabieniem, a okres ten jest jeszcze okazją do chwalenia się wynikami licznych polowań, jak możemy przeczytać czasem w „Braci Łowieckiej” jeden z myśliwych chwalił się wymordowaniem aż czterech psów i jednej suki lisiej na jednym polowaniu, i bardzo był z tego dumny. Na filmie poniżej przykład takiego chorego pseudo-myślistwa z wykorzystaniem metody wabienia.
Dziki podczas huczki – tak, one także nie mają taryfy ulgowej, zwłaszcza, że według kalendarza cały rok można strzelać do warchlaków, wycinków i przelatków, dziczej niedoświadczonej młodzieży. Można też zabijać i karmiące lub prośne lochy, część myśliwych nie widzi nic złego w takim postępowaniu, co pokazywaliśmy tutaj: Mordują ciężarne lochy, warchlaki – etyka po myśliwsku.
Daniele w czasie bekowiska. Znowu rozpoczęcie okresu godowego zwierząt, startuje zgodnie z kalendarzem, z okresem polowań na nie. Daniele jako gatunek wprowadzany tylko do celów polowań w obwodach łowieckich traktowane są bez litości, jakby prywatne bydło na rzeź. A kalendarz i „etyka” dopuszcza nawet strzelanie do cieląt i łań, podczas bekowiska. Więcej na ten temat przeczytasz tutaj: Polowania na Daniele – myśliwi zabijają w okresie godowym.
Kozły saren w rui.
Połowa maja to ten okres, kiedy kozy saren wydają na świat młode. Następnie w lipcu i sierpniu trwa ruja, czyli okres godowy tych zwierząt. Od 11 maja, przez cały ten czas można jednak polować na kozły, (bo oczywiście „selekcja” – brednia mająca na celu uzasadnić zabijanie), można więc płoszyć dowoli strzałami kozy z młodymi i przeszkadzać zwierzętom w zachowaniach rozrodczych. Przecież tak napisano w kalendarzu myśliwskim, więc żaden z myśliwych nie będzie się zastanawiał jak jego hobby przyczynia się do utrudniania życia zwierzętom, tylko chwyci za strzelbę i pobiegnie w las, w zgodzie z etyką płoszyć wszystko co żyje. Na rogacze także poluje się wabiąc, naśladując pisk sarniej kozy, otumanione podniecone zwierzę podchodzi wprost pod lufę i… baaach! Pozyskany w zgodzie z etyką i zasadami. Można to zobaczyć na poniższym filmie.
Muflon – I ten gatunek, który zawitał do nas w 1901 roku – został sprowadzony i jako gatunek nie-rodzimy traktowany jest jak użytkowe bydło łowne. Ruję muflony zaczynają w październiku, a okres polowań na nie zaczyna się także… od 1 października.
Stwierdzenie więc, że myśliwi uwielbiają prześladować zwierzęta podczas okresów rozrodczych, nie będzie wobec powyższych nadużyciem. Gdyby porównać okresy polowań wszystkich zwierząt z ich czasami rozrodu, podobnych smaczków można by znaleźć więcej. A jak bywało dawniej?
Niegdyś myśliwi mogli i „czerpali przeżycia z obcowania z naturą” podczas strzelania do głuszców i cietrzewi na tokowiskach. Strzelanie do najlepszych kogutów przyczyniło się do zubożenia puli genowej, rozganiania tokowisk, no ale liczyły się przecież doznania myśliwego, który najpierw posłuchał „grającego” ptaka, a potem zastrzelił go dla trofeum. Strzela się też do zacielonych czyli ciężarnych łań oraz kóz zwierzyny płowej, no bo tak dopuszcza kalendarz myśliwski…Więcej o głuszcach i cietrzewiach przeczytasz tutaj: Polscy myśliwi zabijają chronione ptaki.
Do niedawna myśliwi mogli też polować na słonki podczas wiosennych lotów godowych ‘’ciągów’’, na szczęście po wejściu do UE przepisy wymusiły rezygnację. Mogą za to jeszcze strzelać podczas ciągów jesiennych. Więcej o polowaniach na słonki pod poniższym linkiem: Zabijanie Słonek – czego się nie robi dla przyjemności.
Nęciska
Czy trzeba wyjaśniać czym są? W skrócie, odpady z gospodarstwa domowego, spleśniałe pieczywo czy wiele innych nie mających prawa być wyrzucanych w lesie odpadków, są składowane w miejscach niedaleko ambon. Myśliwy wabi, nęci pokarmem zwierzę, a następnie posilającemu się strzela etycznie w serce. Według prawa na nęciskach można polować tylko na dziki i drobne drapieżniki, jednak jak pokazuje praktyka ofiarami padają także sarny i jelenie. Często tworzy się też nęciska ‘’wielozadaniowe’’ , mające przywabić rozmaite zwierzęta, stąd na jednym nęcisku można spotkać czasami i siano, marchew, buraki, jednocześnie odpadki mięsne oraz rybne. Zwierzęta nie odróżniają paśnika (miejsca przy którym się dokarmia, ale nie wolno strzelać ) od nęcisk, i padają ofiarą wypaczonego postrzegania przez myśliwych ‘’etyki’’. Bowiem z rozmów jakie z nimi przeprowadziłem, wynika, że takie nęcenie postrzegają oni jako element etycznego łowiectwa, jako, że mają wtedy sposobność oddania celnego strzału do nieruchomego zwierzęcia, co minimalizuje ryzyko postrzału i cierpienia zwierzęcia (więcej o nęciskach w artykule Jatka na nęciskach & propagandaorazPoczynania myśliwych w lasach).Widoki jak na zdjęciach poniżej, są bardzo częste w lasach, tam gdzie myśliwi bawią się w prowadzenie swojej „racjonalnej gospodarki łowieckiej”.
Polowania zbiorowe
Szczerze, nie wiem jak można robić coś takiego zwierzętom i bredzić przy tym o etyce oraz tradycji czy tam poszanowaniu przyrody. To jest hucpa jakiej mało. Naganiacze idący z hałasem przez las, krzyczący, stukający, zachowujący się jak najgłośniej, psy puszczone luzem – czyli wszystko to, czego robić w lesie się nie powinno, lub nawet nie wolno. Wyraz harmonijnego współistnienia z naturą? Tak twierdzą. Następnie zwierzęta są wypłaszane ze swej ostoi i uciekając przed naganką, pędzone są na linię strzelców, którzy siedzą sobie wygodnie na przenośnych taborecikach. Bohaterstwo i wyczyn! A potem ognisko w lesie i biesiada, bywa i tak. Ciąg dalszy hałasu i płoszenia. Las jest po takim „pieszczeniu” przez myśliwskich miłośników natury inaczej, przez tydzień jest jakby wymarły i nie trzeba wspominać, że płoszone są też gatunki chronione przy takiej okazji. Zacytujmy może byłego już myśliwego, Marcina Kostrzyńskiego który w takich polowaniach uczestniczył, i oto jak malują się one w jego ocenie: Polowania zbiorowe są szczególnie okrutną i nieefektywną formą polowania. Obojętnie czy dotyczy to polowań z naganiaczami w lasach , czy na lisy przy stogach. Wyczerpują one wszelkie znamiona znęcania się nad zwierzętami. Przede wszystkim zupełnie nieracjonalne i okrutne, spełniające wszelkie znamiona znęcania się nad zwierzętami są polowania zbiorowe. Jest to nieporozumienie pod każdym względem. Polowanie takie służy tylko do tego, aby zaspokoić rządzę zabijania. Aby strzelić do biegnącego zwierzęcia, trzeba zupełnie inaczej celować – strzela się przed biegnącym zwierzęciem, aby kula zdążyła do niego dolecieć. Powoduje to, że margines błędu jest kolosalny! Liczba rannych zwierząt i cierpienia podczas takich polowań jest niewyobrażalna. Sam system, w którym nagonka wchodzi w las, przegania te zwierzęta z ich ostoi, jest okrucieństwem. Podczas polowań zbiorowych zdarza się patroszenie konających zwierząt. Widziałem to. Myśliwy ustrzeli zwierzę, koledzy czekają, nie ma czasu, robi się szybko, byle jak.
Jednak nie ma się co łudzić, myśliwi ze zbiorówkami tak łatwo nie odpuszczą. To doskonała okazja do biesiady, imprezy, spotkania towarzyskiego zakrapianego obficie alkoholem po polowaniu, co mamy udokumentowane na wielu zdjęciach.
Ciężko nawet podsumować to wszystko, bo ogrom wypaczenia fałszywie pojmowanej etyki czy „moralności” przekracza zrozumienie, tudzież możliwość pojmowania przez zdrowego na umyśle człowieka. Myśliwi jednak, głęboko w swoją etykę albo wierzą , albo „strzelają” tym „argumentem” na zasadzie wytrenowanego frazesu, nie zastanawiając się nad czymkolwiek. A my lubimy się zastanawiać i drążyć, a żaden temat nam nie straszny. Jak znam życie, jeśli jakiś myśliwy przeczyta ten tekst, będzie trząsł się ze śmiechu, no bo przecież: „O ci nawiedzeni zieloni, jacy śmieszni, nie wiedzą o czym bredzą”. Albo kim jesteśmy, by oceniać, co jest etyczne, a co nie. Może jednak kimś odpowiednim. Może zagłuszonym sumieniem. Ponieważ nie ulegliśmy od najmłodszych lat indoktrynacji i propagandzie. Myśliwy mówiąc czy pisząc o etyce, może rzeczywiście wyobraża ją sobie jako coś wzniosłego, w końcu całe życie tyle o niej słyszał, a postępowanie takie czy inne wpajano mu jako etyczne. Kto by się oparł? Z takiego snu ciężko się przebudzić, choć niektórym się udaje. Stają wtedy po naszej stronie, inspirując do tworzenia podobnych wpisów. Inni doskonale zdają sobie sprawię, że cała ‘’etyka’’ to farsa, a pozostała część szczerze w nią wierzy, nie roztrząsając niewygodnych spraw w sposób, jaki my tutaj przedstawiliśmy.
Zabijanie gatunków chronionych i zagrożonych
Chciałbyś może zapolować na zwierzę objęte ścisłą ochroną gatunkową? Wpisane do Czerwonej Księgi gatunków zagrożonych? Spróbować pieczeni z cietrzewia? Żaden problem! Wystarczy, że należysz do Polskiego Związku Łowieckiego i masz pieniądze. Korzystając z rodzimych Biur Polowań, możesz udać się do dowolnego kraju Europy i w ramach „Turystyki Łowieckiej” zapolować sobie na wilka, rysia, niedźwiedzia, głuszca, cietrzewia, kozicę, świstaka, żubra… A potem zapłacisz dodatkowo za trofeum, które legalnie przywieziesz do kraju i powiesisz sobie nad kominkiem jako dowód swego męstwa. A, że inne organizacje poświęcają pieniądze, wysiłki i starania, lata pracy dla ratowania tych gatunków? Ciebie to nie obchodzi. Jesteś myśliwym, byłeś w lesie i wiesz wszystko lepiej. Po co masz słuchać bredzenia jakichś nawiedzonych zielonych oszołomów z miasta. Wilk to szkodnik! Trzeba tępić!
Szczerze, gdybym jednak na to swoje nieszczęście został wtedy myśliwym, gardziłbym głęboko takimi kolegami.
No to zgodnie z życzeniami myśliwych, dowiedzieli się Państwo czegoś o etyce. Mniemam, że wiedza ta utwierdzi Was w miłości i zrozumieniu do myślistwa oraz poszanowaniu rodzimych tradycji. Oraz mamy nadzieję, że przydługa ta wędrówka po głębiach mitycznej etyki zaszczepi w Was dobre podejście do łowiectwa :(.
KRUKI KONTRA MYŚLIWI – JAK PSEUDOEKOLODZY Z PZŁ CHCIELIBY WYBIĆ WSZYSTKO CO IM PRZESZKADZA.
Przerażająca dokumentacja procederów,jakich dopuszczają się potajemnie myśliwi w całej Polsce. Opisy zatruwania jaj fosforem czy środkami owadobójczymi, by truć ptaki krukowate, które myśliwi chcą za wszelką cenę tępić i dążyć do pozbawienia ich ochrony.
Określanie Polski skansenem Europy, bo w Finlandii pozyskuje się rocznie kilkanaście tysięcy głuszców, a u nas nie wolno… Kawałki gąbki namoczone we krwi , aby sroki, wrony i kruki próbując to spożyć się udławiły… Do opisów tych praktyk dotarł Front Antyłowiecki.
To nie dziennik kłusowniczy, tylko dziennik łowiecki…I takie osoby zajmują się w Polsce „ochroną przyrody”…
Najciekawsze cytaty:
Każdy kto chce w łowisku mieć zwierzyną drobną musi prędzej czy pózniej „ze mnie” skorzystać. – pisze użytkownik podpisujący się „Fosfor”.
Kiedys rozmawialem ze starym jeszcze przedwojennym lesnikiem i mowil mi ze na kruki najlepsze sa kurzecze jaja nafaszerowane fosforem. (…) Lesnik opowiadal ze jak mial dobry dzien to i po 20-30 krukow zbieral.
Oddałem strzał ze sztucera ale kruka w ruchu trudno trafić. – Tu ktoś przyznaje się publicznie do kłusownictwa i popełnienia przestępstwa. Nikt z kolegów nie reaguje.
przyjdzie czas, że rozdziobią nas kruki i wrony – Tutaj mamy kolejnego wyznawcę teorii o zwierzęcej apokalipsie ( Jeśli nie będziemy strzelać i truć, zwierzęta nas zjedzą).
Za górami spodkałem sie z myśliwym który który gabke cioł na kawałki 5cm/5cm moczył w krwi bydlecej i podrzucał to krukowatym w tym i sroce, powiadam że po takim obiadku stoi na baczność około czterech dni, oczy w słup, a w piątym dniu do dołka, efekt murowany, w lekturze unijnej nie ma zakazu dokarmiania gumą!!..ha ha!
Rys takze traktowany jest jako szkodnik razem z lisem . Widzisz dzieki takiemu podejsciu jest na co polowac,moge puszczac moje goncze z nadzieja ze rusza filipa, mykite lub rysia . Polska karmi to czarne gowno w ramach programu natura 2000 a mysliwi za to placa, gdzie w polsce zajac , gluszec, ???? – pyta myśliwy na forum. Bez komentarza!
To są wszystko słowa myśliwych, pochodzące z forum Dziennika Łowieckiego. To jest podejście osób, które mówią o nas „ekooszłomy”. Jak ich w takim razie nazwać? Ekoterroryści i kłusownicy w jednym.
Poniżej wspomniany tekst Frontu Antyłowieckiego. Zapraszamy!
——————————————-
——————————————-
”Już raz opisywałem jak polskim myśliwym marzy się prześladowanie krukowatych wycierając obłudne twarze chronieniem drobiazgu łowieckiego, szczególnie kicających zajączków.
Znalazłem wpis na forum Dziennika Łowieckiego traktujący jak to kruki niszczą wszystko na swej drodze. Gdzie prawie wszyscy zachęcają do kłusownictwa. Link poniżej:
Jeden opowiada jak to widząc kruki atakujące zająca oddał, na szczęście, niecelny strzał ze sztucera, piekląc się jak to »kruka w ruchu trudno trafić«.
I dalej jest ciekawie. Jeden powołuje się na przedwojenne sposoby na zabijanie kruków m.in. trucie fosforem czy środkami owadobójczymi w truchle lisa (wg nowomowy myśliwskiej: »wiedza na temat gospodarki łowieckiej prowadzonej dawniej i dziś« . I kolejni wspominają jak to wspaniale się wykładało trucizny na krukowate i było sporo drobnicy do postrzelania. I kolejny zarzeka pomoc w »usunięciu problemu«.
Zatrute fosforem jajko. Przynęta na krukowate…
W końcu jeden z użytkowników nie pozostawia po kolegach suchej nitki i pisze, iż nie dziwi go fatalna opinia polskiego myślistwa.
Co na to koledzy po lufie? Zrozumieli coś? Przyznali się do błędu? Zgodzili, iż została przekroczona granica? A gdzie tam! Mamy opluwanie jedynego rozsądnego, że gada wariactwa, że fatalna opinia myśliwych to nie ciche kłusownictwo oraz że jest UWAGA! zakamuflowanym ekoludkiem.
I wiecie co? Myśliwi tak lubią się chełpić, jak to polscy na tle Europy wyróżniają się etyką łowiecką, iż np. nie strzelają do zwierzyny z helikopterów, usuwają wnyki etc. A tu proszę, w tym samym wątku pochwała Skandynawii jako cywilizowanego kraju (odbieranie praw rodzicielskich za głupstwa, kryzys imigracyjny odbijający się potężnymi salwami czkawki, rozrośnięty do absurdu aparat państwowy, poprawność polityczna level hard, kurorty nazwane więzieniami – wielka mi cywilizacja) i tzw. sposób na gąbkę w farbie (krwi).
Jak przejrzy się podobne wątki, to peany jak to zachód zabija szkodniki łowieckie, a jak zwykle zaściankowa i opętana przez zielonych Polska staje się „skansenem Europy”. Czyli panowie z piórkiem jednak nie są dumni z bogactwa przyrody, którego zachód może pozazdrościć i po latach bezmyślnego eksploatowania przyrody zgrywa pierwszego obrońcę przyrody, a nawet wilka nie reintrodukuje (a na pewno obywatele Białorusi, Rumunii i niektórych obszarów Polski zgodziliby się na taki układ)?
Zabity kruk – myśliwi-kłusownicy potajemnie zabijają je, oskarżając niesłusznie o spadek zwierzyny drobnej.
I coś ta miłość do przyrody jakaś taka dziurawa, bo jest wkurzenie, iż kruk vel „czarne gówno” u nas jest chronione przez Natura 2000. Ciekawe, bo to „czarne gówno” w Czechach, Włoszech czy od 2008 roku Bułgarii figuruje w tamtejszych Czerwonych Księgach Gatunków Zagrożonych i jest chronione. Na Węgrzech ma wyznaczone strefy ochronne wokół gniazda. W wielu krajach Europy jest jedynym ptakiem krukowatym, który jest gatunkiem chronionym – w tym nawet Niemczech (szczególnie, gdzie w niektórych landach ma status »zagrożonego« po latach wytępienia) czy Szwecji i Finlandii, pomimo możliwości pozwolenia o zabicie. W Rosji również jest oficjalnie chroniony. Nawet Litwa będąca kruczym El Dorado chroni go i tamtejsi myśliwi mają neutralny do niego stosunek i niektórzy są dumni, że to ich kraj przoduje w liczebności kruka. Ale oczywiście tylko Polska jest takim skansenem Europy.
Wracając do braku etyki, kiedyś polscy myśliwi uważali za obowiązek prześladowanie drapieżników na różne sposoby. Jednym z tych sposobów było wykładane zatrutych jaj na krukowate, jastrzębie czy lisy. Skutkiem ubocznym było omyłkowe zatrucie rzadszego gatunku, np. bielika, czapli czy wówczas rzadkiego kruka, które wzięły na swe nieszczęście zatrute jajo. Bowiem ptaki padlinożerne oczyszczające najbardziej niezdatne dla innych drapieżników zwłoki (niesamowicie pożyteczne stwory, bo psowaty może zarazić się wścieklizną od truchła. Sęp nie i dzięki temu zniszczy siedlisko epidemiologiczne) mają delikatny żołądek i większa trucizna czy chemia je zabije.
W ten sposób na Cyprze kruk wraz z innymi ptakami padlinożernymi jest na granicy wymarcia, bo zjadał trutki przeznaczone dla lisów i zdziczałych psów. W ten sposób padały kanie rude z powodu trucizny na wilki w Hiszpanii. W ten sposób zapewne polskiemu krukowi długo zajmowało odzyskanie dawnej liczebności.
Z tego powodu późniejszych latach PRL-u trucie oficjalnie zarzucono, ale cichaczem otrucie „szkodnika łowieckiego” pewnie było praktykowane i niepotępiane. Jak widać, u niektórych stare nawyki się trzymają. A jak jakiś się wyłamie, skrytykuje i w ten sposób faktycznie zadba o wizerunek myśliwych, to na pewno to agent pseudo-zielonych.
Cierpią także inne gatunki.
I takie szkodniki będą mi mówić o etyce, miłości do przyrody i odbijaniu piłeczki do rzeźni i ekologów skazujących sarny na głód w zimie?
A co do tego jedynego rozsądnego myśliwego w gronie tych kłusowników. Ode mnie wielkie brawa! Takich myśliwych trzeba do odbudowy wizerunku polskiego łowiectwa. Takich, co są etyczni w prawdziwym znaczeniu tego słowa, otwarcie krytykują pseudo-myśliwych i nie mają spaczonego pojmowania myśliwskiego szacunku dla przyrody… ”
Zamieszczono dzięki uprzejmości Frontu Antyłowieckiego.
